Απ’τη φυλή της φωτιάς και για όσο ακόμα τραγουδάς, μες στη ντροπής το ξέθαμα θέλω να ξέρω που πατάς. Δυο μικρόφωνα πικάπ και μια αλήτικη κιθάρα Να ξορκίζει τις ευχές στων καιρών την κατάρα Μπήκα σε δίλλημα πάλι μες στο ξερό μου κεφάλι Μοιρίζει χώμα κάπου εδώ στου βορρά την αγκάλη Θα το πάμε μαζί, στάσου δίπλα και όλα γάματα Και ας παίζουν οι καιροί πάνω μας κορώνα γράμματα Ήτανε πρόβα πολέμου, μπόλιασε μίσος τη χαρά μου Πήρα αμπάριζα αυτά που σε στοιχειώναν ομορφιά μου Αλήθεια μου παλεύω να σου φτιάξω ρεφρέν Ψάχνω τα μέρη και ας βρίσμομαι στο σημείο μηδεν Και στον εξώστη του κόσμου, όλες οι σκέψεις εμπρός μου Σε γκρίζα σύνορα είναι το low bap οδηγός μου Στα ίδια λημμέρια που με γνώρισες θα αντέξω Έτσι και αλλιώς τους χειμώνες μου τους έμαθα απ’έξω Για ποιό χειμώνα, ποιά κρυψώνα και ποιά μοίρα σου ψάχνω πάλι λιγο φώς απ’τα συντρίμμια σου για μια λάθος στιγμή που δεν είναι αρκετή να καταστρέψει μονάχη όσα η ιστορία έχει πεί Καινούρια αρχή, καινούριο βάρος στη πλάτη Σαμπλάρω ακόμα ενοχές στον χρόνο τον ακαμάτη Και ας μου γυρίζει τη πλάτη η ζωη, δεν γαμιεται Για κάθε φόβο που σκοτώνω ένα όνειρο γεννιέται Φωτιά στο κόσμο σου, στάχτη στα μάτια σου και ένα μικρόφωνο ανοιχτό στα χέρια σου ν’αλητεύει Ονειρευτής απ’το σημείο μηδέν Φτύσε τον κόρφο σου, βρές τα κομμάτια σου Και μια γκρινιάρα ευχή μαζί σου να ταξιδεύει SunD απ’το σημείο μηδέν Κρύψε το βλέμα σου, σκάρωσε θύμησες Με μια κιθάρα να κολλάει πάνω σου σαν ερωμένη C.saw απ’το σημείο μηδέν Είναι στο αίμα σου, για όσα ζήτησες Καν’το βινύλιο στα δάχτυλα σου να ξεθυμαίνει Dj Found απ’το σημείο μηδέν

Μικρέ μου άνθρωπε , ονειροφαντασμένε Άλλοι σε δέρνουν κι αλλού πας και χτυπάς Σκάβεις το λάκο με τα δόντια σου καημένε Για άλλους πεθαίνεις κι γι' άλλους πολεμάς Κι όλο ξεχνάς .. το κρίμα σου, γίνεται πείσμα σου Μοιάζεις με στάχυ γυρτό σε ξεροχώραφο Φουρτουνιασμένος , μα δειλός κόντρα στο κύμα σου Χρηματιστής με τη κάνη προς το κρόταφο Τσαρλατάνος των media , εκδότης μιας κίτρινης μικρής κωλοφυλλάδας Προπονητής μες στα σκάνδαλα και συνωμότης Φωνακλάς , ήρωας της χαραμάδας Γεροδεμένος μπατίρης γύρω από 10 νοματαίους Αμαξάτος εραστής τα σαββατόβραδα Κρύβεσαι πίσω πίσω από κάποιους σπουδαίους Για πρωτοσέλιδο περιοδικού με τζόβενα Είσαι όλα αυτά που αρνήθηκα για πάρτη τους Ένα πρόσωπο θολό σε έκτακτο δελτίο Είσαι η πουστιά να τους γλυτώνει απο τα λάθη τους Και αυτού του κόσμου το φτηνότερο αστείο Είσαι εκείνος που εκβιάζει τις στιγμές μας Και τις μοιράζεσαι για πάθη μεγαλύτερα Ο ύπνος του δικαίου που' χει ξεμείνει απ' τα χθες μας Μα θυμήσου ότι ξύπνιος ονειρεύεσαι καλύτερα Αυτός ο κόσμος φαλτσάρει και δεν το παίρνεις χαμπάρι κρυφαπαγκιάζεις εκεί που ξεψυχάνε τα αγρίμια Μοσχοβολάνε τα σκοτάδια σου θυμάρι Από τον κήπο της Εδέμ που οι καταχώνιασε τη γύμνια Συνωμότης του εαυτού σου για το πιο όμορφα ψέμα μήπως ξεκλέψεις ευτυχία έστω λίγη απο το άυριο μα δεν έζησες το γίομα με τα μάτια δακρυσμένα και αποφάσισες μονάχος να είν' το τέλος σου μακάβριο Ευτυχισμένος στη κρυψώνα σου, χαμένος τόσα χρόνια και η μοναξιά παρηγορία να πλέκει το εγκώμιο Τα χνάρια σου ξεθώριασαν σαν βήματα στα χιόνια η απραξία σου χαλάλι σου είν' το μόνο σου προνόμιο φερέφωνο εξουσίας γονατισμένος πας το ποιήμα και υπόσχεσε ποτέ να μη σηκώσεις ανάστημα αφου δεν άλλαξες δρόμο άλλαξε βήμα και αν πας στο διάλο να θυμάσαι εγώ δεν βιάστηκα

Μου' παν για μια σιγουριά που κρύβει μέσα της χιλιάδες και για δαιμόνια που ξοφλάνε το κακό τους Να τα προσέχω γιατί θα' ναι μυριάδες Και θα με βλέπω που και που στο πρόσωπό τους Να ονειρεύομαι χωρίς καν να ρωτάω Να τάζομαι στο τίποτα και να βαστώ ευχές Γι' αυτούς που δίπλα θα σταθούν , να συμπονάω Κι ας μου κερνάνε διπλές τις μαχαιριές Να φοβάμαι αγκαλιές που θα κουμπώνουν τέλεια Γιατί πάνω στο ξεκούμπωμα πονάνε Να φάω ωμή πραγματικότητα κι αφέλεια Για όσα 'πρέπει' συχνά θα μου κερνάνε Φτηνή παρηγοριά , φτήνα τερτίπια και καμώματα Σημείο αναφοράς για τις προσευχές μου Τι κι αν ψεκάζουν μοναξιά , εγω σε ξένα σώματα Γυρεύω χάδια μπάς και ξορκίσω τις σκιές μου - Μου' πανε κάποτε γι' αγάπη , μα την πήραν πίσω - Και τώρα οι αγάπες σιγοκλαίνε με ότι στο δίαβα τους γοήτευσαν οι λέξεις - Μου κλείσαν πόνηρα το μάτι κι είπα να ζήσω - Με τα ίδια επιχειρήματα κι αν θα με δεις πλάι τους να μη μου γνέψεις - Μου κρύψαν όλα μου τα λάθη , να μην πονάω - Και ας σέρνω δίπλα μου τον πόνο, να συντροφεύει ότι έχει απομείνει - Έβγαλα όλο μου το άχτι , μα δεν ξεχνάω - Όποιος δεν έζησε τις νύχτες μου , δε θα μπορέσει ποτέ του να με κρίνει Mη μου γνέψεις από ουρανό που σκοτεινιάζει κάθε φορά που φεύγει μια καρδιά πονεμένη Εχω φωτιά μέσα μου και μου ταιριάζει Να κάνει στάχτη τις στιγμές μου , επιμένει Ο,τι απέμεινε απ’ τις τύψεις το ξορκίζω Και μες στο γκρίζο τ’ ουρανού μου το σκορπάω Έξω απ’ την πόρτα αυτού του κόσμου γονατίζω Κανείς δεν μένει πια εκεί να του μιλάω Της περηφάνιας τώρα έγειρε ο φράχτης Μα πείσμα μου άφθαρτο να ξεπερνώ τα όρια Έγινε ο χρόνος ο πιο καλός μου ράφτης Να μου στενεύει ασφυκτικά τα περιθώρια Κι είπα να ζήσω μέχρι τη βαθιά μου νιότη Εγώ κι η ευθύνη μου , παρέα με τα πάθη Το ξέρω σίγουρα αυτή θα λακίσει πρώτη Οι νύχτες φτιάχτηκαν να δέχονται τα λάθη

Ανάθεμα τα μέρη που γεννήθηκα. Ειμαι παιδί ακόμα γιατί φωνάζεται όλοι; Aπο τη κούνια μου το χάδι το αρνήθηκα. Πείραμα των δυνατών κουλουριασμένο στη φορμόλη. Κοντά στα έξι μου δώσανε όπλο, της Λιβερίας να είμαι ήρωας, εχθρούς για να φάω. Κάπου στη Κίνα μου χάρισαν το δρόμο και μια φάμπρικα το ριζικό μου να κεντάω. Στη Κολομβία θα με βρείς σε αποθήκη, να κουβαλάω καπνά, μη τολμήσω να φωνάξω. Σε ορυχείο του Περού, μικρή διαθήκη για κάπου γέρου το χάδι στη Ταϊλάνδη να γελάσω. Και στο Σουδάν αρματωμένος, ναυαγός σε κάποια Ελληνική παραλία. Κάθε παγκόσμια ημέρα το ίδιο απορημένος που είναι ο Θεός που διαβάζουν στα σχολεία Σκάβουν τα φίδια ουρανούς και εσυ παλεύεις με Θεούς που κρύβονται πίσω απο αυτούς που σέρνουν φόβο. Κρατάω τα χέρια μου ανοιχτά, για να αγκαλιάσω δυνατά, αυτού του κόσμου τα παιδιά κανένα τους, μη νιώθει μονο. Ανάθεμα σε αυτούς που μ' αρνηθήκαν το χάδι της μάνας, μια ζεστή αγκαλιά. Ανάθεμα σε αυτούς που μου αρνηθήκαν, παιχνίδια απ'το παππού και παραμύθια απ'τη γιαγια. Τα χέρια ενος πατέρα που ψηλά δεν με σηκώσαν, το παρήγορο φιλί πριν προλάβω να κλάψω, τις συμβουλές εκείνες που απ'το ψέμα με γλυτώσαν και το τρόπο τις φοβιες μακρυά μου να πετάξω. Δεν έμαθα ποτέ τι είν’ το σχολείο. Αυτό το κτήριο που η γνώση μοιάζει αμάρτημα. Είχα το νού μου μόνο στου δρόμου το ορυχείο, ενα διαμάντι τη φορά για κάθε πάθημα, μάθημα. Έχω ένα βάρος χρόνια που το μυαλό μου θεριεύει για κάθε αθώο πιτσιρίκι που ανταμώνει τον χαμό του. που είν' η ελπίδα του χαμένη, ποιού τα όνειρα χαϊδεύει σε ποιανού τη πλάτη φορτώνει τον σταυρό του;

Έχω μια λίμνη στην καρδιά μου φυλαγμένη τα βράδια κρύβω προσευχές στα ήσυχα νερά της Βρίσκουνε τέρψη που και που οι διψασμένοι κανείς δεν έψαξε να βρει τα μυστικά της Κάποιος κοντά της αγάπησε με όρκους και σαν προδόθηκε , την ξέγραψε για πάντα Άλλος της μίλαγε να διώξει όλους τους φόβους απ' το κόσμο που έκανε στη μπάντα Ένας της έγραψε τραγούδι κι αυτοκτόνησε μικρός και άπειρος , μα κείνη τον θρηνούσε ήθελε πίστη αιώνια , έτσι νόμιζε μα είχε ένα βάρος που τον ταλαιπωρούσε Κάποια κολύμπαγε , την κάψα της να σβήσει μετρούσε αστέρια που πέφταν στην κοιλιά της τη ρώταγαν , δεν ήθελε για κείνη να μιλήσει και πάνω στα ντουζένια της ξεχνούσε τ' όνομά της Μπορεί κι εσύ να' χεις ακούσει ιστορίες για τα θεριά που κρύφτηκαν κάπου βαθιά Μπορεί να φύλαγε αλήθειες κι αμαρτίες αυτή η λίμνη που άρπαξε φωτιά Lake of fire, i can see it in your eyes, it's there For the ones we love, the ones we've lost Stars in our soft and dying hearts Έχω μια λίμνη στη καρδία μου στοιχειωμένη τα βράδια ρίχνω αμαρτίες μες στα βρώμικα νερά της, φτηνός υγρός παράδεισος που τρύπωσαν αγγέλοι και δαίμονες ανήμποροι ξεδίψασάν κοντά της Στη λίμνη της φωτιάς ψύχη μου κοίτα να χαρείς και απο τα μαύρα της νερά, πυρά να κοινωνήσεις του κόσμου αυτή η ψευτία σ'έφερε μόνη να σταθείς, μαζί μας καίγονται οι στιγμές μα εσύ ποτέ να μη μ' αφήσεις Αυτό ήταν πάντα το γραπτό, να μας θερίζει ο φόβος. Της μοναξιάς ο απόηχος ήταν ο μόνος δρόμος 'Κει που αυτόχειρες διαβαίναν, ματώναν τη χαρά τους 'κει που οι έρωτες τρελαίνονταν και καίγαν τα φτερά τους Καθρέφτης τώρα έγινε και μέσα της σε βλέπω είσαι ακόμα όμορφη και ας σε έκανα κουρέλι, απο τη πύρινη θωριά δεν θέλησες ν' απέχω παραμέναμε λυκάρια μακριά απ' την αγέλη Συνήθεια η απώλεια, τωρα φλόγα στο κορμί μας σφιχτά στην αγκαλία μου και ας κλείσει αυτή η νυχτιά μέχρι τα τρίσβαθα της γής θα απλώνεται η φωνή μας σπίτι μας έγινε η λίμνη που άρπαξε φωτιά

Τι να σου κάνουν κι οι στόχοι , αμα δεν ξέρεις σημάδι τι να σου κάνει το στόμα αν δεν ανοίγει το ρημάδι ποιος είμαι γω που να σου πει που τραβας κι οτι όλοι ασχημαίνουν όταν παύεις ν' αγαπάς Έχεις τρανέψει , έχεις θεριέψει και μια ζωή που αγκομαχά κι αυτή στη μέση Έχεις τελειώσει με τα 'θέλω' , τα 'οχι' και τα 'μη' καβαλάς κι ένα καλάμι μ' ο,τι ξέρασε η tv Και βγάζεις χέρι να ζητήσεις λίγο αύριο καλομελέτα κι έρχεται , είναι άρρωστο , μακάβριο έχεις δρόμο , μη ζητάς άλλο τα ρέστα ζήτα ένσημα βαρέα μ' ο,τι άφησε η χέστρα και τώρα μόνος , παράδοξο το ξόδεμα βάλε χέρι στο κρυφό σου το κομπόδεμα προλαβαίνεις να πάρεις χαμπάρια και ν' αλλάξεις αλήθεια πες μου , ποιός θα τρέξει αν φωνάξεις Μέσα σου φυλάς καιρό ο,τι χωράει στο μικρό σου το κομπόδεμα Κρατάς βήμα πιο σταθερό και λογαριάζεις εύκολα το χειροκρότημα Γκρινιάζεις 'δεν ευκαιρώ' κι αν το ζούσες αλήθεια δε θα στο λεγα Θα στο φωνάζω μέχρι να βαρεθώ είναι παράξενο κι ωραίο αυτό το ξόδεμα Ίση απόσταση το αύριο με το τίποτα στην Παραγκούπολη το ζεις κι αυτό ανύποπτα Βγήκε φιρμάνι και στραβοκαταπίνεις τον πέρνεις , τον δείνεις και στη μοίρα του τ' αφήνεις Έχεις προφτάσει , έχεις ξεχάσει δείνεις γκάζια κι ας έπεσε η τάση Αντέχεις για ν' αντέχω κι ας ξοδεύτηκες μαλάκα Δες , για λίγη ζωή , κάθε φελός σου κάνει τράκα Και κει στην άκρη , δειλά κρυφογελάς για κάθε κουμάσι κάπου μέσα μου κρατάς στιγμές και ατάκες , γιατί σοβάρεψαν όλοι; Καμία προκοπή κι ας μοιράστηκαν οι ρόλοι μα τώρα μόνος , καλύτερα για σένα να χεις τα πάντα πατόκορφα γραμμένα ακολούθα τυφλά τις αμφιβολίες σου ποιός θα' ρθει άραγε για να διώξει τις φοβίες σου;

Όλη η ζωή μου ένα σενάριο στο πόδι γραμμένο, χαμόγελα κατα συνθήκη και ένα σάπιο ντεκόρ Ένα παράπονο στο καμαρίνι μου κρυμμένο και μια ατάκα κλεμένη για το καλύτερο ενκόρ Απο μικρός σε σχολική παράσταση, να σκοτώνω δράκους, να τιμωρώ τυς κακούς Στα 19 μου , αισθήματα σε αγρανάπαυση, κομπάρσος και εραστής σε ρόλους φτηνούς Του Αριστοφάνη κωμικός και του Λόρκα γαμπρός σ' ένα άσπρο πανί να μιμούμαι τον Τσάπλιν Στα κολαστήρια της σκέψης, σπουδαίος και τρανός, περιμένοντας αυτό το κάτι Έρωτες στης αποστείρωση, φιλίες σεναρίου και αυτό το σώμα παράσιτο της ψυχής Κάθε σκηνοθέτης και ένας αφέντης εκτροφείου, να μοντάρει τις λέξεις για να 'μαι επιρρεπής Φυλακισμένη ευτυχία κάτω απ'τα βλεφαρά μου ένας παλιάτσος που χάριζε το δέος Και στο φινάλε θα δείξω τη χαρά μου, τα αληθινά σενάρια ξεκινούν πάντα απ'το τέλος Μ' ακούς; Πες μου αλήθεια μ' ακούς; Ρίξε μου φώτα και στο ρόλο άφησε με να πατήσω Μ' αυτούς; Μαζί με όλους αυτούς; Στη τελευταία μου παράσταση το τέρας θα νικήσω Αντέχω. Στο ίδιο σανίδι αντέχω. Δεν είμαι σαν τ' αστέρια που σβήσαν στο φακό Και έχω, όλα τα κότσια τα έχω να το πάω ως το τέλος το σενάριο αυτό. Είν' η ζωή μια ταλαντούχα θεατρίνα πρωταγωνίστρια σε παράσταση σιωπής Άλλοτε μοιάζει με χαμένη Ατλαντίδα άλλοτε σέρνεται στις λάσπες της βροχής Μαριονέτα και αφέντης ταυτοχρόνως οτι βλέπει το αγγίζει και οτι αγγίζει το πληγώνει Το έργο της ποτέ δεν πάγωσε ο χρόνος και όποιον έκλεψε απ' τη δόξα τη σκοτώνει Άλλοτε κλέινει το μάτι και σε βαστάει απ' το χέρι σ' ανεβάζει στα ουράνια και σε χρίζει Θεό Άλλοτε στρίβει στη πληγή σου το μαχαίρι, για να ποτίσει λίγο φόβο το κοινό Σε θέλει σπλάχνο της, να είσαι για πάντα εκεί να είσαι η μαρκίζα το ταμείο να γεμίζεις Και αυτή σε αντάλλαγμα να σε κερνάει χολή, σε κάθε χειροκρότημα εξόδους να αντικρίζεις Για αυτό σου λέω, αφού σου έλαχε ο ρόλος, φρόντισε κάτι απ' το σενάριο να κλέψεις Γιατί όταν πέσει η αυλαία θα 'σαι μόνος και ίσως τοτε τη σιωπή να μην αντέξεις

Αφού δε βρήκα μια θέση στο ανακάτεμα Έμεινα χώρια να δω τους τίτλους τέλους Τα τραγούδια μου δε βρήκαν το πασπάτεμα Κι ας μου τραυλίζουν στο αυτί "επιτέλους" Τώρα μας κατσαν στο σβέρκο οι φτηνοί και περιμένουν του ονείρου μας το ξέκαμα Στάσου δίπλα , αδελφέ μου , να το πάμε μαζί Και θ' ανασάνουμε μες στη ντροπής το ξέθαμα Ξαμολήσανε στη γειτονιά σκοτούρες Καλοντυμένα θρεφτάρια με ροδοκόκκινες μούρες Ξεδιπλώσανε όλη τη μαεστρία Καλοπερασάκια γείτονα, μη βρίσκεις ησυχία Τώρα γυάλισε το μάτι σου, χαράμισες όσα τόλμησες και γρήγορα ορφάνεψες Σε μαρτυράει η σιωπή και το βλέμμα σου και η παράδοση που τρέχει μες στο αίμα σου Στάσου δίπλα μου κι ας μην κάνουμε χωριό Αφού τ' ακοίμητα σκυλιά παραφυλάνε προς τα ‘δω Σκάσε και κοίτα, σε ξεγελάνε με ανέχεια και κουλουριάζεται το φίδι για συνέχεια Στάσου δίπλα μου, όλες οι σνομπαρίες Κάνουν πιάτσα μπροστά μας σαν κυρίες Μας φορτώσανε στην πλάτη τα λιανοπαίδια τους Δείχνουν το δρόμο με τα κομμένα χέρια τους Στάσου δίπλα μου και μη σταυροκοπιέσαι Κάτσε εκεί στ’ όνειρο χαμένος, δε βαριέσαι Κι αν σου φαίνεται μακάβριο ή μελό το παραμύθι Απ’ τα βαλτόνερα ξεπλύθηκαν οι μύθοι Στάσου δίπλα μου , μα κάνε τα κουμάντα σου Αφού το όνειρο κόλλησε στη βράση Στάσου δίπλα μου μα να' χεις για αβάντα σου Κάθε στίχο όταν το ψέμα ξαποστάσει Στάσου δίπλα μου , στο τίποτα χρωστάς Ξεπαρθενεύουνε τις μνήμες όσα είχα Στάσου δίπλα μου και μη χολοσκάς Όταν οι καιροί μας κόψουνε το βήχα Ξαμολήσανε στη γειτονιά το ψέμα Μα χαρακίρι δε γνωρίζω δίχως αίμα Μπεσαλήδες κάνα κράτει για να στήσουν τσιφλικάτα Διορίσαν μπόγια μπάτσο να δέρνει συνδικάτα Τώρα στη νέκρα και οι ατάκες μαντρωμένες Αφού κρέμεσαι συνέχεια από πράξεις ματωμένες Παρακαλάς για τ’ αυτονόητο, τι ειρωνεία, Στο τέρμα κοντοστέκει η αυτοκτονία Στάσου δίπλα μου μας φιλέψανε τρομάρα Με τη σάρα και τη μάρα να ταΐζει σαχλαμάρα Με συμβόλαια φτηνά και πρόεδρος ο Χασομέρης Μα δεν ξέρουν κάτι παραπάνω που δεν ξέρεις Στάσου δίπλα μου σ’ αυτές τις μέρες που κυλιέσαι Σου’ χω έτοιμη αλήθεια, μη χαλιέσαι Η μεγαλύτερη κατάντια είναι λένε, Να ξεφτιλίζεσαι στα χέρια αυτών που φταίνε Στάσου εδω κι ας μην κολλάω με τα μέρη σου Την τελευταία πινελιά κρατάει το χέρι σου Μην βγάζεις στο σφυρί τα καλά σου νιάτα Γιατί πριν το ξημέρωμα θ' ακούσεις τα μαντάτα

Xαμένα κορμια , αδεσποτα λογια , ψυχες που σαπιζουν σαν σκιαχτρα στ’αλονια χαμενη ιστορια στης λιθης το ποιημα καινουρια αρχη μ’αλλιωτικη ρήμα και ο χρονος σαν μνημα ο χρόνος , που ποτέ δεν σταματάει στα ίδια ανελέητα βήματα χορεύοντας μνήμες κερνάει αργοκυλάει , παραπατάει , κρυφοκοιτάει , μας μεθάει καθε εμποδιο σε καλο μου λεγανε καθε που λυγιζα την αηδια απο τα λογια τους στο διαβα μου παντα συγυριζα δεν γνωριζα τους λογους που στοιχιωναν με κακια τα μυαλα τους και καθε που δεν αντεχα κρυβομουν στη σκοτια τους γνωστη συνηθεια φιλε μου θα ξερεις τι σου λεω ειναι αρχη κι ηδη κουραστηκα ισως τα παραλεω από του κοσμου τα καμωματα που ειναι τα ιδια και στους δυο μας μα χρωματα απ τη λαβα μας στολιζουν το φευγιο μας ζυγωνει το αισθανομαι το τελος μας προσμενει μονο ο κακος μας εαυτος εμεινε εδω να περιμενει ολα γονατισαν στην παρακμη και ο βασιλιας στεκει γυμνος μηπως και η καθε σκεψη λευτεριας γινει ανθος και αφου φτασαμε ως εδω θα σου την λυσω εγω την απορια αφου ποτισαμε τις ριζες μας με μισος και αδικια αφου ανεχτικαμε του τιποτα τα βρωμικα “εγω” ακου ποιοι δαιμονες μας μεθυσαν με βρωμικο νερο ειναι τα ονειρα που χαθηκαν στη πρωτη ηλιαχτιδα ειναι οι σιωπες μας που ριζωθηκαν στην ακρη της κραυγης οι χρυσοσκονες που ξερναγαν τα αγγιγματα του Μιδα και oi αγαπες που λακισανε στο χαδι της αυγης η ζωη μας που τελειωνει σε καθε απιαστη ελπιδα η ματια που χαμηλωνει στην υπουλη ντροπη ειναι η κολαση που εσβησε στην πρωτη καταιγιδα κεινοι οι φοβοι που μας γνεψαν και βρωμουσαν ενοχη

Σκοτάδι - Φωνή - Ανάσα - Σκιές Φως - Αγκαλιά - Δάκρυα - Ευχές Μοίρα - Λόγια - Χαμόγελα - Θύμηση Κουράγιο - Βάδισμα - Γροθιά - Μίμηση Πληγή - Ένστικτο - Νότες - Σιωπή Άρνηση - Νοιάξη - Πέρασμα - Ρωγμή Ταξίδι - Δίλημμα - Καρτέρι - Μοναξιά Κίνημα - Κράμα - Χρόνος - Φωτιά Πείσμα - Οργή - Βάλτος - Φεγγάρι Βελόνα - Βροχή - Χάση - Ψεγάδι Παράπονο - Βλέμμα - Kρυψώνα - Ζαβολιά Βινύλιο - Λούπες - Κιθάρα - Γρατσουνιά Μικρόφωνο - Σελίδα - Στίχοι - Αμαρτίες Παγίδα - Αγκάθια - Δεσμά - Συγκυρίες Δαίμονες - Ξόρκι - Βράδυ - Φερέφωνο Σημείο μηδέν - Ατέρμονο Μεταχειρισμένα συναισθήματα και μια εποχή στο γκρίζο Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστες συγνώμες Ουρλιάζουνε τα 'μέσα' μας και λένε "Δε γυρίζω σ' αυτούς τους άχαρους κι ανάξιους χειμώνες" Στους πιο μεγάλους ψίθυρους κραυγάζουνε τα πάθη Οι πράξεις μετρημένες στα κομμένα δάχτυλά μας Ενεστώτας διαρκείας , το όνειρο αγκάθι Κι ένας έρωτας κρυφός ροκανίζει τη θωριά μας Μικρός ο κόσμος και δύσκολα του κρύβεσαι Οι αλήθειες κλέβουν ύπνους , μα το πας μέχρι το τέρμα Το μυαλό ζητάει εκδίκηση , ανοίγεσαι Μια τύχη κυνηγά στριμμένο κέρμα Βαριά η ζωή , σε παραλύει , πόσο ξένος;! Γι' αυτήν εδώ τη μικρή κρυφή γωνιά μας Ένα ατέρμονο ταξίδι και συ τόσο χαμένος Παραμερίζεις κι όλο κόντρα τ' όνειρά μας Σε ποια γυρτή ντροπή μου , πρέπει να χαριστώ Ο,τι αγαπώ , πεθαίνει πάντα Για ποια κρυφή πληγή μου , να παζαρέψω γιατρικό Θέλω να δω , τι έχει αβάντα Σε ποια κακιά στιγμή μου , θα πάω κόντρα στον καιρό Θα την κρατώ κι ας μοιάζω ξένος Για ποια τρανή φυγή μου , θα σου χρεώσω το κακό Θα μείνω εδώ , μέχρι το τέλος Μικρή ανατροπή , καμιά ισορροπία Κι ένα μέλλον κλειδωμένο στην ονειροπαγίδα του Αγρύπνια θολερή , μετρά κάθε απουσία Το αύριο αγκομαχά να βγάλει την αγκίδα του Μικρή ανατροπή , καμιά ισορροπία Κι ένα μέλλον κλειδωμένο στην ονειροπαγίδα του Αλήθεια πιο σκληρή κι από την αμαρτία Κι ο ουρανός φωνάζει , να μη δεχτεί την ήττα του

Αυτές τις νύχτες που κρύφτηκα για μένα Πανούργοι δαίμονες βαρούσαν στο ψαχνό Τραύλιζα λέξεις μα τα' χα όλα χαμένα Όταν πόνταρα στης μνήμης το κενό Αυτές τις νύχτες που δήλωνα ένας 'ξένος' είχα ένα μαύρο παρελθόν να με σκεπάσει Ξεροκατάπια μονοκοπανιά το μένος κι έμεινε ο πόνος στη καρδία μου να φωλιάσει. Αυτές τις νύχτες για Ιθάκες τραγουδούσα σε καταχείμωνα μ' εξόριστους παρέα Κι όλο μέσα στην ζαλάδα μου ρωτούσα "Γιατί δεν γεύτηκα ποτέ μου από τα ωραία;" Αυτές τις νύχτες που ταξίδευα μονάχος στα λιμάνια του Μποντλέρ , του Καββαδία Είχα βουλιάξει μεσ' στο ψέμα μου με πάθος Μπας και γλιτώσω απ' της καρδίας μου τη πικρία Αυτές τις νύχτες που απότομα ξυπνάω κι όλο ρωτάω "ο χρόνος που τελειώνει;" Σε γκρίζα σύνορα μονάχος περπατάω Σ' ένα όνειρο φτιαγμένο από χιόνι Αυτές τις νύχτες που οι τύψεις με δικάζουν μ' έχουν στο μάτι εδώ και κάτι χρόνια. Κι αυτά τα βλέμματα που φλόγες μόνο βγάζουν Τ' αφήνω πίσω μου, δεν παίρνω από λόγια Αυτές τις νύχτες που κι οι άγιοι μεθάνε Σε καπηλειά και δωμάτια από σκόνη Παίρνουν τους δρόμους , για άσχετα ρωτάνε αφού εδώ κάτω η ζωή δεν τους σηκώνει Αυτές τις νύχτες που βρωμάνε όλο έρωτα και τις ξεπλένουν μόνο τα δάκρυα σου Θα' χω κοντά μου στόματα ξενέρωτα Να με βουλιάζουν στης λήθης τα νερά σου Αυτές τις νύχτες σε δωμάτια φυλακές θα' χω αλήθειες να με φέρνουν πάλι πίσω Σε πόλεις χωρίς φώτα , με κέρινες σιωπές Μη με ψάχνεις εκεί , δε θα γυρίσω

Μουσικής παγκόσμια φίμωση, Hip-Hop σε επιδείνωση, κουλτούρα βιασμένη, τί μέγιστη ταπείνωση. Μεσσίες ανεβάζουν το ψέμα τους πρεμιέρα και κοιτούν τον ουρανό μήπως κλέψουν μια μέρα, να στηθεί το πανηγύρι, μη χαλάσει η μαγιά τους για το σάλιο κάθε αγύρτη ξεβρακώνουν τη μαγκιά τους. Αλλαξοκωλιές στα κόκκινα η σάρα με τη μάρα κάπως έτσι μπασταρδεύτηκε του Hip-Hop η φάρα. Τα εγώ τους σε σειρά προτεραιότητας. Μαϊντανοί που έχουν βουτήξει σε σινάφια αναγκαιότητας, περιπεσούσα σύνθεση εν πολαίς αμαρτίες, για να πιάσουν λίγο τόπο και οι θρησκείες. Ραντεβού λοιπόν σε σκέψεις με ποιότητα, να 'ναι τα όμορφα ντυμένα με απλότητα. Δικαίωμα μας η αναγούλα στου μυαλού σας τη θολούρα τώρα έχει κόντρα άνεμο και εσύ σιγομουρμούρα... Σκατά στους στίχους τους, σκατά και η εμπνευσή τους αφού τους νοιάζει μόνο να λερώνουν τη ψυχή τους. τραγουδάκια περιστάσεων κατώτερα και μη χειρότερα αδερφέ μου, μη χειρότερα. Και μη χειρότερα, όσοι αντέχουν ας περάσουν στα ενδότερα έστω και μόνοι θα γεράσουμε ομορφότερα μη ψάχνεις λόγια σε στόματα σοφότερα και μη χειρότερα. Και μη χειρότερα, στήνεται όνειρο σε χρόνια ωριμότερα μη κάνεις πίσω, μη κοιτάς τα περισσότερα. Άσε τη κλάψα αδερφέ μου για αργότερα και μη χειρότερα. Έχω τη γλώσσα μαχαίρι και το μυαλό μου σφουγγάρι, κρατώ μικρό καλάθι στο Hip-Hop το παζάρι. Μπέσα και πίστη για τους λιγοστούς σε μια βλακεία να βρισκόμαστε ν'ακούμε τους χρησμούς. Θα σου δείξω, θα μου δείξεις ενα battle και ένα diss, ατάκες της πρόκοπής στα όρια της αποχής, καρικατούρα mcλίκι βγαλμένο απο Δευτέρα όλο γκρίνια και ψηλά η παντιέρα. Σαν εργαστήρι ελεύθερων σπουδών αδιαφορίας παραγωγή και στίχοι για τη φούστα μιας κυρίας. Μυαλά κουβάρια ασορτί με τα εφφέ τους, μια τρανή αγκαλιά με όσα βάζαν στο μπιντέ τους Ο κόσμος καίγεται και αυτοί το χαβά τους παλεύουν για ειρήνη με όσους κρύβουν στη ποδιά τους, δεν γαμείς, οι άλλοι ας ψοφήσουν, αφου δεν θέλαν ποτέ το χέρι τους να φιλήσουν. Κομπλεξιλίκια πολλά και άλλα τόσα παράπονα ένα manual πως να ζήσουνε παράνομα. Σαν τα accounts παριστάνουνε ανθρώπους και μη χειρότερα αν θα τη κάνω απο τους πρώτους

Με τυραννούν οι λογικές αυτού του κόσμου με σημαδεύουν στο κεφάλι και με στέλνουν στο διάλο Τώρα ποιες να' χω μέσα μου και ποιες εμπρός μου κι η μοναξιά μου κάνει σινιάλο Φτηνό αλήτεμα , της σιγουριάς μου πέραση έχω ακόμα τραγούδια κρυμμένα , γραμμένα και στον κανόνα μοναδική εξαίρεση να' χω επάνω τους τ' όνειρά μου αφημένα Δεν είμαι εγώ , στ' αλήθεια , κοίταξε με που χει αφήσει ψυχή για παρακάλια εδώ στο μέρος της καρδιάς , σημάδεψέ με έχω χάσει μάγκα μου τ' αυγά και τα πασχάλια Με τους σωστούς , με τους φελλούς με τους φευγάτους , της ζωής τα παραπαίδια με τους παράλογους και τους πιστούς που' χουν γι' αγάπη πάντα άδεια αυτά τα χέρια Κι έμεινα εδώ ν' αναρωτιέμαι (που' ναι η χαρά; που' ναι η γιορτή) Πεισμώνω εύκολα , δεν ξέρω να ξεχνιέμαι (γιατί μου λέγατε γι' αυτά; γιατί;) Κι έμεινα εδώ ν' αναρωτιέμαι (που' ναι η χαρά; που' ναι η γιορτή) Και εκεί στα εύκολα , αλήθεια , στρίμωξέ με (γιατί μου λέγατε γι' αυτά; γιατί;) Στην 1η μου σπρωξιά , τα κλάματα πνιχτά μου παν "μη μασάς , εμείς είμαστε δω" Στη 2η συνήθισα , μπόλικα ρημαδιά κράτησα μέσα μου θυμό κι ας χόρτασα γκρεμό Κρυμμένος σαν ρολόι στην τσέπη του πατέρα μου της μάνας μου απάγκιο , κρυφή της αγωνία σεργιάνι του παππού μου , να μάθω τη φοβέρα μου κι ας είχα μια υπόσχεση γιαγιάς για συγκυρία Στην εφηβεία κρύφτηκα να πάρω παραδείγματα στα 20 ξεκίνησα με φόρο τη ψυχούλα μου και τώρα στα 30 διαβάζω τα μηνύματα ενός παιδιού που έζησε κι έφαγε τα μούτρα μου Δεν ζήτησα τα ρέστα ούτε καν εξηγήσεις οχι από δειλία , αλλά ήξερα εμένα κι αν με βρεις μονάχο , μην απορήσεις θα' ναι που δε θα χρειάζονται τίποτα πια από μένα

Παραγωγή - Στίχοι : Oνειρευτής Παρουσίαση : Ονειρευτής - C.Saw Κιθάρες : C.Saw

- Για που το ‘βαλες γιέ μου έτσι στα μαύρα ντυμένος; - Με φωνάζει η οργή μου και απόψε πατέρα, να βγώ ‘κει έξω, έστω μέσα στους ξένους, ξένος - Άνάθεμα τα νιάτα σου - Είναι και αυτά χρεωμένα μ’ οτι ψήφιζες κι αγόραζες εδώ και κάτι χρόνια. - Μείνε εδώ. Τι θες μ’αυτούς εκεί έξω; - Να βρώ αλήθειες που είναι γραμμένες στα χιόνια απ’τη γενιά σου. - Αν γίνει κάτι δεν θα αντέξω. - Μην σκίαζεσαι δεν έχω ανάγκη κανένα - Πως να σου πώ οτι τζάμπα φωνάζεις και βρίζεις. Θα σου φορτώσουν πολλά. Άκου εμένα. - Κάνεις κουμάντο σε εμένα, όμως το νού μου δεν ορίζεις. Αν μείνω σπίτι θα μετανιώνω μια ζωή - Αν μείνεις σπίτι θα ‘χεις ήσυχο κεφάλι. Άστους αυτούς δεν ξέρουνε δουλειά τι θα πεί. - Ούτε και εγώ, όπως χιλιάδες άλλοι. Αυτό με πληγώνει. Αυτό με σκοτώνει. - Κάτσε κοίτα τα κανάλια, έξω γίνεται μάχη. Φωτιές, συλλήψεις - Εμένα τ’ αύριο μ’ αγχώνει, που θα ‘μαι σαν τους άλλους μεσ’ στο μαύρο μου το χάλι. Που θα ‘μαι έρμαιο στα χείλια ενός αφεντικού. - Έτσι είναι η ζωή. Δεν σε θέλει αλήτη. - Καλύτερα αλήτης παρά δούλος χωρίς νου. - Το ξέρω καλέ μου. Δεν σε χωράει το σπίτι. - Σήκω ντύσου πατέρα. Με φάγανε οι σκύλοι. - Τι θές στον ύπνο μου αγόρι μου; Γιατί αιμορραγείς; - Με μάζεψαν, με τρέξανε κάτι καλοί μου φίλοι και έγινα αιτία και εσύ εκεί έξω να βγείς. - Δεν μ’ άκουσες - Αν είχα μια δεύτερη ζωή πάλι θα έβγαινα να βρίσω να παλέψω να φωνάξω - Αυτό είν’ το μέλλον που ‘χες ονειρευτεί; - Για αυτό το μέλλον προτίμησα να μην λουφάξω. - Ποιός σου το ‘κανε αυτό πές μου να πάρω εκδίκηση - Ξεκίνα από ‘σένα και ύστερα απ’ τους μεγάλους. Απ’ τη γενιά σου που δεν πήρε ακόμα είδηση. - Από ποίους; Εσύ ποτέ δεν άκουγες τους άλλους. - Από το δάσκαλο που μου 'δειξε στα ζόρια να σωπαίνω, από το μπάτσο που ορκίστηκε στα κόμπλεξ του επάνω και όσους με χρήμα θέλαν στο θεό να πιστεύω. Θα του τα πω ένα χέρι τώρα που πάω εκεί πάνω. - Μη φύγεις γιέ μου. Θα τα φτιάξουμε όλα. Θα ‘ρθω και ‘γω μαζί σου, να αλλάξουμε τον κόσμο. - Θα ‘μαι κοντά σου όταν θα ‘ρθει αυτή η ώρα, θα ‘μαι κοντά σου όταν βγαίνεις στο δρόμο. - Πως να τους πείσω; ΤΙ να πω να με προσέξουν; - Ότι αν θέλουν μπορούν να σώσουν την κατάσταση. Ότι πρέπει το μέτωπο να βρέξουν γιατί και η ειρήνη ζητάει αποκατάσταση. Που ‘ναι αυτοί που φωνάζανε για ‘σένα παιδί μου. Σε ξέχασαν γινήκαν σαν αυτό που πολεμούσαν. Που ‘ναι αυτοί που θα με γλύτωναν για πάντα απ’τη ντροπή μου; Τα κανάλια που για θάνατο και αίμα καρτερούσαν Που ‘ναι όλοι αυτοί που τότε ορκίζονταν ν’ αλλάξουνε τη μοίρα Που χωρίς αξιοπρέπεια πουλούσαν την ψυχή τους Στον τροχό αυτό του θανάτου μου απέμεινε μια γύρα Όσο αυτοί εκεί έξω θα χτίζουν το κελί τους

Δίχως φωτιά αργοπεθαίνει αυτός ο κόσμος ότα τα όνειρα που γέννησε βουτήξαν στην ψευτιά στων αρνηθέντων την χρειά σκοντάφτει ο χρόνος Γεύονται εκδίκηση οι νύχτες , άρπαγες δίχως μιλιά Κι εσύ ανέχεσαι , μπερδεύεσαι σε άθροισμα καιρών Χασομεράς και τους αγγέλους με τάμα σκουριασμένο Δανεισμένα ελαφρυντικά εκ μέρος ουρανών Κομπαρσιλίκι κακό , σε σκηνικό καλοφτιαγμένο Τώρα , ξεσπούν οι λύπες μας σε γλέντια Σκηνοθετούν ονειρώξεις σ' ακριβές αγκαλιές Τώρα μαζί με την οργή κι εμείς σε κέφια να ψαχουλεύουμε αφορμές που ξεμείναν από χθες Πολιτικάντηδες ποντίκια έχουν κάνει μακροβούτι Στον ντενεκέ που κρύβαμε για χρόνια τ' όνειρά μας Συμφορά μας και χαρά μας με σημαίες στο μπουλούκι Λέμε "άξιους" αυτούς που κρυφτήκαν στη σκιά μας Αποστάσεις ασφαλείας και ρουφιάνοι ευκαιρίας πρώτης διαλογής από νωρίς στο σχολείο Απομεινάρια ζωής στα πλαίσια κοινωνίας Κι εμείς μονάχοι σε μηδενικό σημείο Θρηνεί η σιωπή μας σα μικρό παιδί Γεμίσαν με φωτιά οι κάτοχοι των μυστικών μας Στα μάτια μας η στάχτη , χωρίς αφορμή Και τρεμοπαίζουν οι κραυγές , κόντρα στον καιρό μας Αδειάσανε τα μέσα μας και κάνουμε αντίλαλο Σκαλώσαμε σαν πένα λίγο πριν απ' το ρεφρέν Κοιτάμε σαν δειλοί τον κάθε μας αντίπαλο -Αφού μας έσπρωξε ο χρόνος μακριά απ' το τερέν Συναντιόμαστε σε φόβους , τσαμπουνάμε ελπίδες Σπαράζουν οι ψυχές μας χωρίς αυτές φταιν Παίρνουμε φόρα με ευκαιρίες λίγες - Να ξαναζήσουμε απ' το σημείο μηδέν Γίνε εμμονή στου κόσμου τη συνήθεια Γίνε φυγή , φτιάξε ουρανούς Γλύψ' τη πληγή και μη ζητάς βοήθεια Απ' τη ντροπή , στους βρώμικους καιρούς Γίνε φωνή , γίνε βαριά κουβέντα Φτιάξε στιγμές , για όσους πονούν Χτίσε τη γη , από καινούργια πέτρα Στείλ' τους ευχές , να μην ξεχνούν Θρηνεί η σιωπή μας σα μικρό παιδί Γεμίσαν με φωτιά οι κάτοχοι των μυστικών μας Στα μάτια μας η στάχτη , χωρίς αφορμή Και τρεμοπαίζουν οι κραυγές , κόντρα στον καιρό μας