Έχω μια λίμνη στην καρδιά μου φυλαγμένη
τα βράδια κρύβω προσευχές στα ήσυχα νερά της
Βρίσκουνε τέρψη που και που οι διψασμένοι
κανείς δεν έψαξε να βρει τα μυστικά της
Κάποιος κοντά της αγάπησε με όρκους
και σαν προδόθηκε , την ξέγραψε για πάντα
Άλλος της μίλαγε να διώξει όλους τους φόβους
απ' το κόσμο που έκανε στη μπάντα
Ένας της έγραψε τραγούδι κι αυτοκτόνησε
μικρός και άπειρος , μα κείνη τον θρηνούσε
ήθελε πίστη αιώνια , έτσι νόμιζε
μα είχε ένα βάρος που τον ταλαιπωρούσε
Κάποια κολύμπαγε , την κάψα της να σβήσει
μετρούσε αστέρια που πέφταν στην κοιλιά της
τη ρώταγαν , δεν ήθελε για κείνη να μιλήσει
και πάνω στα ντουζένια της ξεχνούσε τ' όνομά της
Μπορεί κι εσύ να' χεις ακούσει ιστορίες
για τα θεριά που κρύφτηκαν κάπου βαθιά
Μπορεί να φύλαγε αλήθειες κι αμαρτίες
αυτή η λίμνη που άρπαξε φωτιά

Lake of fire, i can see it in your eyes, it's there
For the ones we love, the ones we've lost
Stars in our soft and dying hearts

Έχω μια λίμνη στη καρδία μου στοιχειωμένη
τα βράδια ρίχνω αμαρτίες μες στα βρώμικα νερά της,
φτηνός υγρός παράδεισος που τρύπωσαν αγγέλοι
και δαίμονες ανήμποροι ξεδίψασάν κοντά της
Στη λίμνη της φωτιάς ψύχη μου κοίτα να χαρείς
και απο τα μαύρα της νερά, πυρά να κοινωνήσεις
του κόσμου αυτή η ψευτία σ'έφερε μόνη να σταθείς,
μαζί μας καίγονται οι στιγμές μα εσύ ποτέ να μη μ' αφήσεις
Αυτό ήταν πάντα το γραπτό, να μας θερίζει ο φόβος.
Της μοναξιάς ο απόηχος ήταν ο μόνος δρόμος
'Κει που αυτόχειρες διαβαίναν, ματώναν τη χαρά τους
'κει που οι έρωτες τρελαίνονταν και καίγαν τα φτερά τους
Καθρέφτης τώρα έγινε και μέσα της σε βλέπω
είσαι ακόμα όμορφη και ας σε έκανα κουρέλι,
απο τη πύρινη θωριά δεν θέλησες ν' απέχω
παραμέναμε λυκάρια μακριά απ' την αγέλη
Συνήθεια η απώλεια, τωρα φλόγα στο κορμί μας
σφιχτά στην αγκαλία μου και ας κλείσει αυτή η νυχτιά
μέχρι τα τρίσβαθα της γής θα απλώνεται η φωνή μας
σπίτι μας έγινε η λίμνη που άρπαξε φωτιά