Όλη η ζωή μου ένα σενάριο στο πόδι γραμμένο,
χαμόγελα κατα συνθήκη και ένα σάπιο ντεκόρ
Ένα παράπονο στο καμαρίνι μου κρυμμένο
και μια ατάκα κλεμένη για το καλύτερο ενκόρ
Απο μικρός σε σχολική παράσταση,
να σκοτώνω δράκους, να τιμωρώ τυς κακούς
Στα 19 μου , αισθήματα σε αγρανάπαυση,
κομπάρσος και εραστής σε ρόλους φτηνούς
Του Αριστοφάνη κωμικός και του Λόρκα γαμπρός
σ' ένα άσπρο πανί να μιμούμαι τον Τσάπλιν
Στα κολαστήρια της σκέψης, σπουδαίος και τρανός,
περιμένοντας αυτό το κάτι
Έρωτες στης αποστείρωση, φιλίες σεναρίου
και αυτό το σώμα παράσιτο της ψυχής
Κάθε σκηνοθέτης και ένας αφέντης εκτροφείου,
να μοντάρει τις λέξεις για να 'μαι επιρρεπής
Φυλακισμένη ευτυχία κάτω απ'τα βλεφαρά μου
ένας παλιάτσος που χάριζε το δέος
Και στο φινάλε θα δείξω τη χαρά μου,
τα αληθινά σενάρια ξεκινούν πάντα απ'το τέλος

Μ' ακούς; Πες μου αλήθεια μ' ακούς;
Ρίξε μου φώτα και στο ρόλο άφησε με να πατήσω
Μ' αυτούς; Μαζί με όλους αυτούς;
Στη τελευταία μου παράσταση το τέρας θα νικήσω
Αντέχω. Στο ίδιο σανίδι αντέχω.
Δεν είμαι σαν τ' αστέρια που σβήσαν στο φακό
Και έχω, όλα τα κότσια τα έχω
να το πάω ως το τέλος το σενάριο αυτό.

Είν' η ζωή μια ταλαντούχα θεατρίνα
πρωταγωνίστρια σε παράσταση σιωπής
Άλλοτε μοιάζει με χαμένη Ατλαντίδα
άλλοτε σέρνεται στις λάσπες της βροχής
Μαριονέτα και αφέντης ταυτοχρόνως
οτι βλέπει το αγγίζει και οτι αγγίζει το πληγώνει
Το έργο της ποτέ δεν πάγωσε ο χρόνος
και όποιον έκλεψε απ' τη δόξα τη σκοτώνει
Άλλοτε κλέινει το μάτι και σε βαστάει απ' το χέρι
σ' ανεβάζει στα ουράνια και σε χρίζει Θεό
Άλλοτε στρίβει στη πληγή σου το μαχαίρι,
για να ποτίσει λίγο φόβο το κοινό
Σε θέλει σπλάχνο της, να είσαι για πάντα εκεί
να είσαι η μαρκίζα το ταμείο να γεμίζεις
Και αυτή σε αντάλλαγμα να σε κερνάει χολή,
σε κάθε χειροκρότημα εξόδους να αντικρίζεις
Για αυτό σου λέω, αφού σου έλαχε ο ρόλος,
φρόντισε κάτι απ' το σενάριο να κλέψεις
Γιατί όταν πέσει η αυλαία θα 'σαι μόνος
και ίσως τοτε τη σιωπή να μην αντέξεις